Koffers en gebed, wat neem je mee naar Papua?

“Hoe pak jij je koffers in? Hoe bepaal jij wat voor de kinderen belangrijk is? Dat lijkt me best lastig… Hoe pak jij dat aan?” zomaar wat vragen die mij gesteld werden in de afgelopen tijd. Ons vertrek richting Papua komt nu snel dichtbij en daarbij hoort ook koffers inpakken. Hoe dat in zijn werk gaat leest u hieronder. 

Voorbereiding 

In ons huis in Papua had ik voordat we op verlof gingen al een lijstje gemaakt. De kasten werden doorlopen: kruiden, medicatie, kleding, haakkatoen worden aan een inspectie onderworpen. Waarna een lijstje wordt gemaakt met spullen die we in Nederland moesten kopen. Een aantal van de inkopen werden meteen besteld en bij mijn schoonmoeder geleverd, waar het tijdelijk even op zolder werd bewaard. 

Inschatten en bidden 

Als je ergens woont, krijg je vaak spullen van andere mensen, wat erg fijn is! Het grootste gedeelte hebben we gebruikt of doorgegeven aan andere mensen. Maar ook een deel hebben we ervan bewaard om apart te leggen, om mee te nemen naar Papua. Maar hoe weet je nu wat echt belangrijk is voor je kinderen? Eerlijk gezegd weet ik dat niet, en vind ik het lastig om in te schatten. Wat zou de interesse zijn van mijn kind over twee jaar? Ik heb geen idee! Wat ik daarom in mijn voorbereiding op het verlof en tijdens mijn verlof doe, is bidden. Ik weet niet wat mijn kinderen nodig hebben, maar God wel! Hij heeft ze gemaakt en aan mijn zorg toevertrouwd, zou God dan er ook niet voor kunnen zorgen dat ik de juiste spullen voor ons gezin meeneem? Daarom bidt ik.

Heer, 

Help me tijdens dit verlof. 

Help me om die dingen te kopen die echt belangrijk zijn voor mijn gezin. 

Leidt mij in de keuzes die ik moet maken. 

Geef dat er voldoende ruimte is, ook voor iets lekkers. 

Help me. 

Betoom mij op momenten dat ik betoomd moet worden. 

Geef dat ik die dingen koop die echt nodig zijn, en die ik anders misschien niet zou kopen. 

Heer, ik vertrouw op Uw leiding. 

Help me.

Amen 

Verzamelen en inventariseren van verwachtingen 

Nadat alle spullen gekocht of gekregen zijn, verzamelen we ze op de inpakkamer. Halverwege ons verlof heb ik al een aantal spullen in koffers gepakt en gewogen. Simpelweg om een vinger aan de pols te houden, of ik het qua gewicht ga redden. Al snel nadert het eind van ons verlof en aan de kinderen wordt gevraagd om alles wat voor hun van waarde heeft, bij de koffers neer te leggen. Van te voren wordt duidelijk met de kinderen gecommuniceerd. We gaan proberen de spullen die jullie echt belangrijk vinden, mee te nemen. Maar het kan wezen dat het niet past. Als het niet past, wat zijn dan spullen die jullie bijvoorbeeld achter kunnen laten bij oma? En wat zijn spullen die echt weg kunnen? Hier moet elk kind zelf over nadenken en communiceren met moeder die de koffers inpakt. 

Schoonmaken en opruimen 

Voordat ik de koffers in ga pakken, maak ik een grote schoonmaak. Kleding wordt bekeken. Beddengoed, kussens, vesten, jassen etc. wordt allemaal gewassen en opgeruimd, zodat overzichtelijk is, wat er achtergelaten wordt en wat echt mee gaat. Dit keer werd er hulp in geschakeld en een aantal mensen hielpen me met het wassen en drogen van kleding. Werkjes worden opgeruimd, schoenen worden uitgezocht, en alle spullen die mee moeten worden verzameld in de inpakkamer. “Die laptops wil je die in de koffer of in je rugzak?” “Wil je die sloffen nog mee of zullen we die hier laten?” “Dit zijn echt de laatste steentjes, meer kunnen er echt niet meer mee!” zomaar wat zinnen die de laatste tijd langs kwamen. 

Afscheid nemen-rouw

Koffers inpakken is net zoals het hebben van verlof; een constant proces van afscheid nemen. Afscheid nemen van spullen, afscheid nemen van dieren, afscheid nemen van dierbaren, afscheid nemen bekenden en vrienden, afstand doen en afscheid nemen van mooie plekken en herinneringen. Bij afscheid hoort verdriet en tranen. Soms laten we die niet zien en zijn we mega druk. Of vertellen we tot in de details wat we beleefd hebben om het gaande weg, los te laten. Loslaten, rouw, rauw, verdriet en tranen. Maar te midden van dit alles weten we dat God ons leidt. Dat Hij ons inzicht geeft. Dat Hij onze veilige plek is. Dat Hij ons vervuld en rust geeft. Dat Hij ons niet verlaat. Te midden van transitie en te midden van afscheid en veranderingen blijft God dezelfde.

En nu, inpakken…

Aangekomen op de dag van het inpakken, organiseer ik de spullen. Boeken worden bij elkaar gelegd. Kleding geordend per persoon. Schoonmaakmiddelen bij elkaar, medicatie, kruiden, speelgoed, souvenirs, schoenen enzovoort. Daarna ga ik tussen de spullen zitten en zucht. Hoe moet dit in vredesnaam gaan passen? Daarna vraag ik om gebed. Mijn man en kinderen bidden voor mij, waarna ik zelf ook bid. En daarna? Daarna begin ik gewoon aan de eerste koffer, waarna de volgende volgt.