"skate night"

Een aantal keren per jaar is er een skate night op school, in de gymzaal. Je moet weten we wonen in Papua. Papua heeft geen stoepen, geen fietspaden met asfalt waar je veilig op kan skaten, skeeleren of fietsen. Papua heeft wel heel veel andere mooie dingen, maar dat komt vast in een andere blog 😉Terug naar skaten, skeeleren, steppen en fietsen. Omdat we geen stoepen en fietspaden hebben, maar wel willen skaten, skeeleren en steppen; wordt er een aantal keer per jaar een skate night op school georganiseerd. De skate night begint rond 16:00 en duurt tot 19:00. Er worden snacks verkocht en drankjes. Iedereen die wil skeeleren, skaten, steppen is van harte welkom in de gymzaal. In het midden van de zaal is een ovaal van pionnen neergezet. Binnen die ovaal kunnen kleine kinderen op trolleys(een karretje op vier wielen) spelen. Ze moeten wel tussen de pionnen blijven. Alle overige mensen skaten, skeeleren of steppen er omheen. Hoe sneller je kan, des te groter wordt het rondje. Slome mensen rijden in het midden en snellere mensen aan de buitenkant van het ovaal. Er zijn perioden “vrije tijd” om te skeeleren, skaten, of steppen. Maar er zijn ook momenten waarop een race wordt georganiseerd of een gezamenlijk spel. Aan de zijkant van de gymzaal is een betonnen tribune, mensen kunnen daarop zitten terwijl ze kijken naar de sport.

 

Afgelopen week was er weer zo’n skate night. Wij als gezin gingen er heen. Dit keer was er geen auto beschikbaar dus gingen we met onze scooter richting school. Het nadeel daarvan is dat je niet je eigen step en fiets kan meenemen. Wel brachten we een skateboard mee. Op school aangekomen, genoten we van een snack en een drankje op de betonnen tribune terwijl we naar anderen keken. Daarna gingen we rolschaatsen. Judith en Kaleb trokken sokken en de rolschaatsen van school aan. Theo hielp Judith met het rolschaatsen en ik Kaleb. Jefta bleef nog even op de tribune naar ons kijken. Op een gegeven moment was Kaleb klaar met rolschaatsen en vermaakten we ons samen met Jefta op de trolleys in het midden van de gymzaal. Jefta had uitgevonden dat als je op je buik op een trolley gaat liggen, je fijn kan rijden. Als hij zijn benen omhoog deed kon hij fijn rijden, maar als hij wilde stoppen, deed hij gewoon zijn benen omlaag en remde hij af met zijn benen. Er zitten handvaten aan de trolleys waaraan ze zich kunnen vasthouden. En ik kon ze ook duwen en vervolgens loslaten. Kaleb, Jefta en ik hadden veel plezier met de trolleys .

 

Judith had al een aantal rondjes aan de hand van Theo gerolschaats. Daarna probeerde ze het alleen, maar het wilde nog niet zo snel en goed als haar vrienden het konden. Judith was daarover verdrietig, jaloers en boos. Ze was behoorlijk gefrustreerd.

 

Als we kiezen om onszelf te vergelijken met anderen, dan kan de consequentie van die vergelijking zijn dat we jaloers, boos en verdrietig worden. (In dit geval in ieder geval wel, in ander gevallen zouden we trots kunnen worden.) Jaloersie, boosheid en verdriet stelen je vreugde en je blijdschap en de bereidheid om te groeien. Als we echter bereid zijn te accepteren dat iemand anders misschien ergens beter in is dan wij. Als we kiezen om onze jaloersie, boosheid en verdriet naast ons neer te leggen, en ons richten op waar we nu zelf staan. Dan is er mogelijkheid voor groei. Als we weten waar we nu staan, en ook waar we naar toe willen groeien. Dan is er de mogelijkheid tot groei. Dan is er mogelijkheid tot een feestje. We mogen namelijk de talenten en gaven van anderen bewonderen en vieren.

 

Om vanuit de jaloersie, verdriet en boosheid te stappen. Zijn een aantal dingen nodig. Allereerst erkenning van de pijn, jaloersie en boosheid. Daarnaast is het belangrijk dat we het succes van de ander erkennen. De ander is nu eenmaal ergens beter in dan jij. Dat houdt niet automatisch in dat jij ook zo moet zijn. Jij mag jouw eigen prestatie proberen te verbeteren, maar er kan ook een kans zijn dat dit gewoon niet bij jouw past. Dan is het nodig dat je dat accepteert. Accepteert waar je zelf staat. Acceptatie waar de ander staat en goed in is. Het vraagt ook om een bewuste keuze onze aandacht te richten op hetgeen wat goed is. Op hetgeen wat jij kan veranderen in de situatie, op hetgeen waar jij dankbaar voor bent. Een bewuste keuze voor acceptatie, vreugde, dankbaarheid, blijdschap en vergeving en groei.

 

“Leg dan af alle slechtheid, alle bedrog, huichelarij, afgunst en alle kwaadsprekerij. En verlang vurig, als pasgeboren kinderen, naar de zuivere melk van het Woord, opdat u daardoor mag opgroeien, indien u tenminste geproefd hebt dat de Heere goedertieren is.” (1 Petrus 2: 1-3)

 

Toen wilde ik dat rolschaatsen wel eens proberen. De vorige keer durfde ik het niet en bleef ik “veilig” op de tribune zitten balen. Nu durfde ik wel. Ik trok de rolschaatsen van school aan en vroeg of Theo misschien met mij wilde meelopen. Aan zijn hand schuifelden we door de gymzaal. Van alle kanten werden we ingehaald door kinderen, die het inmiddels al beter onder de knie hadden dan ik. Na 3 rondjes aan Theo’s hand wilde ik alleen. En daar ging ik dan met een tempo van een schildpad 😁 Het ging een hele poos goed, totdat ik ineens op m’n billen viel. Een beetje verdwaasd keek ik om me heen. Om me heen reden mensen door. Er was niemand om me overeind te helpen. Bleef ik daar zitten? Zou ik gaan huilen? Zou ik boos worden omdat de organisatie niet duidelijk had vermeld dat je ook kon vallen? Zou ik stoppen met rolschaatsen omdat ik gevallen ben? Het zou nog eens kunnen gebeuren namelijk. Zou ik teruggaan naar die veilige tribune? Of zou ik opstaan, opnieuw proberen en doorgaan, de consequenties van het rolschaatsen accepteren en opnieuw proberen?

 

Ik besloot om op te staan, niet te huilen, maar opnieuw te proberen. Ik liet me niet ontmoedigen door jonge en oude mensen die me voorbij raceden. Ik concentreerde me nog beter dan ik al had gedaan, op mijn eigen rondjes. Ik voelde me trots en dankbaar. Trots omdat het mij lukte. Dankbaar omdat Theo er voor mij is. Hij zat bij de kinderen op de tribune. Hij hielp me om te beginnen met het rolschaatsen. Hij moedigde me aan om het te proberen, omdat hij wist dat ik het zo graag wilde proberen en wat aanmoediging nodig had. (iemand die in mij geloofd). Trots omdat ik de trots zag in de ogen van mijn man. Hij was blij met en voor mij. Dankbaar omdat het mij gelukt was. Ik reed op mijn eigen manier en op mijn eigen tempo. En ja, daar is zeker nog ruimte voor groei 😉 .

 

Omdat ik me focuste op mijn eigen race, lukte het me om te rolschaatsen. Onderweg waren er kleine kinderen die mij voorbij kwamen en zeiden: “Good job, keep going!”. Er zaten vrienden op de tribune die me aanmoedigden en schreeuwde: “Joehoe, goed zo, ga door!”En als laatste, toen ik voldaan stopte met rolschaatsen kwam er een vriendin naar me toe en ze zei: “ Je hebt me geïnspireerd, ik ga het rolschaatsen ook proberen”.

 

Soms moeten we kiezen voor volharding, en de moed hebben om opnieuw te proberen. Soms moeten we kiezen voor vergeving, dankbaarheid, vreugde, blijdschap, risico’s nemen, consequenties accepteren. Het is een keuze en niet een gevoel wat je komt aanvliegen, maar een bewuste keuze om ons te richten op wat goed en mooi is. Waarin wil jij groeien en welke obstakels moet jij overwinnen om dat te bereiken ?

ps: hierbij een korte video waarop je mij ziet rolschaatsen: