Verhaal 1

 

Het was weer zo’n warme dag. Buiten was het ruim 30 graden en haar T-shirt plakt aan het lijf. Ze woonde samen met haar man al een poosje in de tropen, maar de warmte en het klamme weer leken maar niet te wennen. Ze woonde samen met haar man in het regenwoud in Papua in een huis van hout. Het huis was ongeveer 2 meter hoog vanaf de grond gebouwd op palen. Een lichte bries kwam door het altijd openstaande raam naar binnen en de ventilator stond te draaien. Wat zou het fijn zijn om straks te douchen!  Ze moest nog even wachten tot het volledig donker was. Het huis waar ze in woonden was namelijk nog niet helemaal klaar. Ze waren nog steeds aan het klussen. De douche konden ze nog niet gebruiken en douchen deden ze daarom buiten op de achterporche in het donker.

Na het eten ruimde ze snel de etenswaren op en deed de afwas in het schemer. Toen ze klaar was met de afwas liep ze naar de achterporche, waar ze naar buiten keek. Ja, het was donker, maar gelukkig was het volle maan. Als ze goed keek, kon ze 50 meter verderop de contouren van het bos zien. Ze verzamelde alle spullen die ze nodig had om te douchen en ontspande zich terwijl ze zich begon uit te kleden. Hier in de jungle waren hun de enige, die hun huis hier gebouwd hadden. Het stadje wat dichtbij was, was ongeveer 10 minuten lopen bij hun vandaan. Ze hoefde zich geen zorgen te maken over pottenkijkers.

Terwijl ze naar de hemel keek; ontspande ze zich. Wat had God dat prachtig gemaakt. De sterrenhemel was prachtig. Zo mooi als hij alleen maar kan zijn in de winter, met diepe vorst in Nederland. 😉 Zwart met pinkelende sterren en een volle maan. Elke keer als ze naar de hemel keek verwonderde ze zich opnieuw. God kende elke ster bij naam. God die zo groot en ontzagwekkend is, de maker van de sterrenhemel kende ook haar naam en wilde haar Vader zijn.

Inmiddels was ze uitgekleed. Haar handen grepen het plastic steelpannetje uit de emmer water. Langzaam liet ze het water over haar heen stromen. Heerlijk wat verfrissend was dat! Ze pakte haar shampoobar en sopte haarzelf in, waarna ze zich meerdere keren afspoelde met het water uit de emmer. Zo, ze was klaar. Ze greep haar handdoek en begon haarzelf af te drogen. Terwijl ze dat deed voelde ze op haar schouder wat kriebelen. In het schemer maanlicht zag ze een kakkerlak op haar schouder zitten. Ze slaakte een gil en rende naar binnen… "HELP!!"

Haar man kwam aangesneld en vroeg: “Wat is er?” ”Een kakkerlak op mijn schouder” huilde ze. Hij sloot haar in zijn armen en mopperde: “ Man, ik dacht dat een kanibaal met z’n werpspies je wilde vermoorden, maar het was maar een kakkerlak”. Met z’n hand duwde hij de kakkerlak van haar schouder en slaakte een diepe zucht. Beiden verstrengeld in een omhelzing, ontspanden langzaam, waarna ze elkaar aankeken en beide uitbarsten in een onbedaarlijk gelach.