Bemoedigen

 

Ik was in een dorp in Nederland tijdens ons verlof. En in dat dorp woonde een predikant die voor mij veel betekend heeft in mijn leven met de Heer. Het was de liefde van God, die door hem heen, zichtbaar was voor mij. Die liefde van God troostte mij en hield mij op de been op de momenten dat ik het moeilijk had. Jaren later, nu tijdens ons verlof was ik in het dorp van deze predikant. Ik kreeg sterk het idee dat ik deze man moest bemoedigen. Tegelijkertijd voelde ik mij onbekwaam. Kon God niet iemand anders sturen? Iemand die beter gekleed was? Zou die dominee wel willen luisteren naar een vrouw met kort haar en een lange broek aan? Kon God niet iemand anders sturen?

Ik reed langs zijn huis en zag dat hij inderdaad buiten aan het werk was. Hij was zijn auto aan het wassen. Die veel groter en mooier was dan de auto, waarin ik reed. Ik durfde niet te stoppen en reed verder naar de winkel, waar ik mijn benodigde spullen kocht. Ik zei: “OK Heer, als die beste man straks nog steeds buiten loop, dan zou ik hem bemoedigen en weet ik zeker dat dit uw idee was, en niet de mijne.”

Ik reed opnieuw langs het huis van deze predikant en zag tot mijn opluchting dat zijn auto klaar en schoon was. Er was geen teken van predikant te zien. Ik haalde adem en zei: “Ok, dit was dus mijn eigen gedachte. Of wilt u hem aan mij laten zien? “ En daar stond hij. Op de stoep met een hondje aan zijn riem, tegenover zijn huis. Ik parkeerde de auto op de stoep met gevaarlichten aan, naast hem en opende mijn raampje. Hij boog zijn hoofd en vroeg: “ Zoek u iets? “ vroeg hij. “Ja, ik geloof dat ik u vandaag moet bemoedigen. Ik krijg sterk het idee dat u wilt opgeven. Maar geef niet op. U kent mij niet. Maar jaren geleden was u op die plek en uw woorden hebben mijn leven veranderd. Geef daarom niet op. Blijf doorgaan met het werk wat God van u vraagt. Ik mag straks samen met mijn gezin naar de andere kant van de wereld gaan om daar te leven en te wonen. Omdat uw woorden impact hebben gehad. Dus geef niet op.” Zijn ogen die dof stonden, lichten op en er kwam vreugde in. In een opwelling voelde ik ineens een hand in de mijne gedrukt. Hij zei: “God zegene u.” Daarna reed ik weer verder met vreugde in mijn hart. Vreugde omdat God mij wilde gebruiken om een ander te bemoedigen. Vreugde omdat ik gehoorzaam was geweest aan de stem van de Heilige Geest. Vreugde omdat ik zag, wat de uitwerking was van mijn woorden. Vreugde. En vol vreugde vervolgden we samen onze weg.

Soms geeft God ons een opdracht. Om ons te laten groeien in gehoorzaamheid. Een opdracht om over onze eigen angsten en onze eigen negatieve gedachten heen te stappen. En datgene te doen wat God van ons vraagt.