Kampvuur

 

Het was vrijdag in de vakantie. Onze buren gingen met hun vrienden naar het strand en ze hadden gevraagd of wij misschien mee wilden. Je moet weten: mijn man houdt niet zo van het strand. Hij heeft een hekel aan al het zand en ik ben het daar volledig mee eens.😀 Op het strand zijn is ontspannend. Maar de reis erheen en het werk na die tijd, weerhouden ons vaak om naar het strand te gaan. Mijn man moest echter werken. Na overleg met hem besloot ik dat ik met de drie kinderen mee zou gaan.

We wonen nu drie kwartier bij het strand vandaan. Vroeger was het ander half uur. De afstand is nog steeds exact hetzelfde, maar ze hebben inmiddels de weg verbeterd. Een hele vooruitgang dus. Na driekwartier reiden zijn wij aangekomen op een plek waar je in de boot stapt. We maken een boottocht van ongeveer een kwartier. Uiteindelijk belanden wij op een prachtige stukje strand. Het is onvoorstelbaar hoe mooi het daar is! Als je van snorkelen houdt, dan is er ook nog een prachtige onderzee wereld met blauwe zeesterren, gekleurde visjes en als je geluk heb een schildpad. Nou ben ik altijd een beetje bang in het water, dus ik houdt het vooral bij zitten op het strand. :)

Onze vrienden maakten een kampvuur en ik vindt het heerlijk om zo af en toe even bij het vuur te gaan zitten. Ook help ik mee om het brandend te houden. Het rustgevende van het vuur, fascineert mij. Een wijs man zei eens: “Je kan iemand op bezoek krijgen die helemaal niks tegen je zegt, die naast je komt zitten terwijl je samen in het vuur kijkt. Aan het eind van de avond is het dan toch een fijne avond. “  De allereerste keer dat ik dat hoorde, keek ik hem wat verwonderd aan. "Wat is daar nu leuk aan?" Nu ben ik het inmiddels met hem eens. Soms is het prima om stil te zijn, niks te zeggen en er gewoon te zijn. Dat kan zelfs het mooiste cadeau zijn, wat je aan iemand geeft. Terwijl het haardvuur/kampvuur brandt en knapt.

Dit kampvuur startte ik niet, maar mijn buurman. Ik moet hierbij vermelden dat dit het tweede kampvuur was, wat hij maakte. Zijn zoontje doofde het eerste kampvuur uit met water. Ik hielp met wat takken zoeken. Nadat het vuur brandde ging hij in zijn hangmat liggen en ik hield samen met zijn zoontje het vuur gaande. Af en toe waren er anderen die wat op het kampvuur gooiden en de taak overnamen. Een paar dingen vielen mij op. Meerdere keren ging het vuur uit, omdat ik mij er teveel mee bemoeide. Soms ging het uit, omdat simpelweg het hout opwas. Zonder brandstof brand er niets. Soms ging het uit, omdat er iemand water overheen gooide. Maar waar de kolen nog warm waren, daar ontstond al snel weer een vuur. Er waren zelfs momenten dat het vuur uit leek en terwijl we dat maar zo lieten, ontstond er ineens weer een groot vuur. 

Ik maakte de opmerking: “Samen houden we het vuur gaande. “ En dat is waar😊 Maar het is niet alleen wij die dit vuur gaande hielden, het was ook de wind, het was ook het hout en de bladeren. Één van de vrienden zei: Als het vuur nu te groot wordt, moeten we het dan doven? Ik weet het niet. In het natuurlijke natuurlijk altijd! Maar in het geestelijke? Moeten we het werk van God uitdoven? Het werk van de Heilige Geest? Wanneer is dat te groot? Als het voor ons te spannend/beangstigend wordt, omdat het anders is dan onze tradities en ervaringen?  Als er mensen gaan manifesteren en er demonen het uitschreeuwen en dit eigenlijk wel een hele nare ervaring is om mee te maken? Moeten wij dat vuur eigenlijk wel willen sturen?  Of mag het flink branden? Mag de wereld veranderd worden door het vuur? Wat mij betreft mag de fik erin! Laten we de wereld op z’n kop zetten! Satans bolwerken afbreken en God Koninkrijk bouwen!